Geri dönüş (2)
Çöl Drake’lerini Avlayın
(4995/5000)
Kalan süre: 0 gün, 0 saat, 07 dakika
“Hah… Haa…”
Nefes nefese kalmış, vücudunun sınırlarına ulaştığını hissetmişti.
Ağzı kurumuştu ve canı su istiyordu ama mataralar uzun zaman önce kurumuştu.
“Uhh…”
Burnundan nefes almaya çalıştı ama bu sadece ağzını daha kuru hale getirdi ve daha acı verici bir inilti kaçtı.
“…Geri dönmek istiyorum.”
Envanterindeki ‘Gezginin Dönüşü’ adlı sarf malzemesini kullanarak yakındaki bir şehre seyahat edebilirdi.
Ama bunu yaparsa, bir yıllık emeği boşa gitmiş olacaktı.
Bir şehre dönmesini sağlayan parşömenler inanılmaz pahalıydı ve bir canavarın evine seyahat eden parşömen diye bir şey yoktu.
Şehre ne kadar yakın olursa olsun, drake istilasına uğramış bir çöl bölgesine seyahat etmek bir hafta sürerdi.
—
Bunu onlarca, belki de yüzlerce kez düşünmüştü.
Yakıcı susuzluk. Ona teslim olmanın, getireceği rahatlamanın tadını çıkarmanın cazibesi, aklından çıkarana kadar onu tekrar tekrar rahatsız etti.
“…”
Sonra, birdenbire, sessiz bir kahkaha attı.
Gayretli olduğunu, çok çalıştığını düşünüyordu ama yine de buradaydı.
Sadece beş canavar kalmışken pes edip etmeyeceğini merak etti.
Dahası, oyundakinin aksine, bu dünyada bir görevde başarısız olmak dünyanın sonu değildi. Görevin seviyesine göre bir ceza vardı.
İlk görevini yarıda bırakmanın acısını hâlâ çok iyi hatırlıyordu.
Ama yılda bir kez gelen bir görevden vazgeçmenin cezası ne olabilirdi ki?
Muhtemelen aylarca, hatta yıllarca ölüme benzer bir acı çekeceğini fark etti.
Bu durumda, ölmek daha iyi olurdu. Bir an için bunu bile düşündü.
Hiçbir şekilde tedavi edilemeyecek bir acıya aylarca katlanmak zorunda kalırsa… Artık normal bir hayat yaşamak imkansız olurdu.
Hayır, o acıyı tekrar yaşamaya dayanamazdı.
Sıçrama.
Düşünmeye devam ederken bile, kendini bir miktar su bulunan bir zeminde yavaşça yürürken buldu.
“…”
Binlerce canavarı avlamak için arazinin her santimini dolaşmak zorunda olmaması iyi bir şeydi.
Aynı zamanda bunun bir oyun dünyası olduğunu da hatırlatıyordu.
Zamanla, öldürdüklerinin yerini yeni canavarlar alacaktı.
Canlıların temel doğasına meydan okuyan tuhaf bir fenomendi bu.
Bir an için hiçbir şeyin var olmadığı yerden başka bir yere baksa, orada yeniden bir canavarın belirmesi uzun sürmezdi.
Hiçbir şeyin var olmaması gereken bir alanda, göz açıp kapayıncaya kadar, orada olmaması gereken bir canavar aniden orada belirmişti.
“…”
Tap-tap-tap!
Yürüyen beden açıkça oyunda oynadığı karakterdi, ancak aşırı yorgunluktan muzdaripti.
Tıpkı gerçek bir beden gibi.
Cildindeki bir kesiğin keskin acısı fazlasıyla gerçek, bilmediği bir yiyeceğin tadı ise onu yemek kadar gerçek geliyordu.
NPC olarak bildiği varlıklar bile beklediğinden çok farklı kişiliklere sahipti.
Bazı NPC’ler görevler için ona kasıtlı olarak düşük ödeme yaparken, diğerleri görünüşüne hayranlık duyuyor ve ekstra ödüller ekliyordu.
Arada, görevin içeriği bile değişiyordu ki bu kafa karıştırıcıydı.
Sanki dünyanın kendisi alternatif bir gerçeklikmiş gibi hissediyordu.
Canavarların yenilendiği, envanterin var olduğu ve hologramların bulunduğu başka bir gerçeklik.
Daha ne olduğunu anlamadan, bu dünyayı gerçek olarak kabul ediyordu.
“Keung!”
“Keung!”
Canavarın yeniden doğduğu bölgeye geri dönmüştü ve çöl ejderinin sinir bozucu çığlığı kulaklarında çınlıyordu.
Güm!
Güm!
Ona doğru sendeleyerek gelen iri bir figürün sesi.
Bulanık bakışlarını sesin kaynağına doğru kaldırdı ve drake’in görünüşünün bile çöl arazisinden ayırt edilemediğini fark etti.
Canavar ve manzara, bir çocuğun çizdiği acayip bir resme benziyordu.
Bunu daha da tuhaflaştıran tek şey, arazinin kayıyor ve hareket ediyor olmasıydı.
“Belki de… ölebilirim.
Kendi kendine düşündü, bir renk bulanıklığı olan görüşünün farkındaydı.
Silahını tutan sağ eli aşağı uzanıp onu kaldırmaya zahmet etmiyordu ve attığı her adım o kadar ağırdı ki her bir bacağı kendi ağırlığını taşıyormuş gibi hissediyordu.
Becerisini göstermek için yaptığı en ufak bir jest, kolunu kaldırmak için yaptığı en küçük hareket bile bir mücadeleydi.
“Kueh-eh!”
Ona çok yakın olan ejderhanın çığlığı, vücudunun farkında olmadan hareket etmesine neden oldu.
Sınırlarına kadar zorlanan bedeninin haykırdığı acıyı görmezden gelircesine, hilalli sağ kolunu dışarı doğru itti.
Bacakları da dışarı çıktı ve hünerini gösterdi.
Şak!
Rin’in vücudu yeniden canlanıyor gibiydi.
Kırmızı enerjiyle sarılmış bacakları drake’in devine ezici bir darbe indirdi ve onu yarım daire şeklindeki mermilerin tepesinden aşağıya doğru fırlattı. Kırmızı enerji akmaya başladı.
“Kwee-ak!”
Aynı anda, Rin’in vücudu diğer taraftan gelen ejderhalara doğru dönmeye başladı.
Bir dizi Hilal-ay vuruşuyla, kör noktalar ve gelen ejderhalar arasındaki boşluğu kırmızı enerjiyle doldurarak dönmeye başladı.
Salla.
Savur Savur
Havada uzanan kan rengi çizgi boyunca sert bir çatırtı sesi yankılandı ve her yönden koşarak gelen ejderhaları parçaladı.
“Kweek…”
“Kueh-eh!”
“Kweeeeee…”
Drake’lerin çığlıkları odayı doldururken, bu çığlıklara bir kadının ürkütücü kahkahası eşlik ediyordu.
Tüm vücudu patlayacakmış gibi hissettiği dayanılmaz acıya rağmen hareket etmeye devam etti.
Sınırlarına kadar zorlanan vücudunun ölüm çığlıkları attığını biliyordu ama bilinçaltında neredeyse bilinçsizce duruma adapte olan bir teknik kullanıyordu.
– Hayalet Dansı.
– Kırmızı çiçekler.
– İzolasyon.
– Şiddetli yağmur.
– Kanlı adımlar.
Bir beceri diğerini takip ediyor, su gibi akıyor.
Eti ve deriyi yırtmanın o tanıdık hissi.
Bir canavarın derisini delip geçen bir darbenin anlık körlüğü ve onu delip geçmenin tuhaf hissi.
Her biri, her zamankinden daha canlı bir şekilde.
-Çın!
Kulaklarındaki çınlama görevinin tamamlandığını işaret ediyordu ama kendini başka bir şey tarafından ele geçirilmiş buldu.
Menisküsünü sallamaya devam etti, drake üstüne drake katletti.
—
O zamandan bu yana ne kadar zaman geçmişti.
Bir an bile ses çıkmadı. Canavardan bir inilti bile gelmedi. Hissettiği o dayanılmaz acı bile yoktu.
Sadece saf beyaz bir boşlukta var oluyordu.
Sonra elindeki o tanıdık ağırlığın kaybolduğunu hissetti.
Sersemlemiş bilinç durumunda, elleri sanki menisküsünü arıyormuş gibi havada sallanmaya devam etti.
Bu garip kopukluk hissi defalarca tekrarlandı, sanki vücuduna bağlı olan her şey birer birer yok oluyordu.
Sonra aniden…
“Artık eve gidebilirsin.”
Aniden bir ses duydu.
Kadın mı erkek mi olduğunu anlayamadı ve sesi o kadar yabancıydı ki insan sesi olup olmadığını bile merak etti.
Ama kelimeler zihninde o kadar netti ki, birinin onunla konuştuğunu biliyordu.
“Bu… Neredeyim ben?”
“Neredeyim…?” düşünceleri onu hayal kırıklığına uğrattığı için şaşkınlık içinde söyleyebildiği tek şey buydu.
Sanki biri kasıtlı olarak kafasını karıştırıyormuş gibiydi.
“O dünyada bir milyon canavar yakalamanın mümkün olduğunu ben bile düşünmemiştim.”
“Ne demek istiyorsun… o dünya.”
“Acı çektin ve artık acı çekmene gerek yok.”
Bu sözlerle birlikte aniden bilincini kaybetti.
—
-!!
Başındaki şiddetli bir ağrı Rin’i gerçeğe döndürdü.
Refleks olarak menisküsünü aldı ve yukarı kaldırdı.
Ahh.
Ahh.
Ama bu sadece havada çırpınan bir eldi.
Sağ kolunun etrafına bağlanması gereken kayışları bile hissedemiyordu.
Şaşkınlık içinde göz kapaklarını kaldırdı ve garip bir boşluk gördü.
Şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı ve yavaşça ayağa kalktı.
Tüm vücudunu saran yumuşaklık onu hayata bağlıyor gibiydi ama bir an bile tereddüt etmeden kendini yukarı çekmeyi başardı.
“Ah…”
Ve aynı zamanda, ezici bir çaresizlik duygusu onu yakaladı.
Hiçbir şey hissedemiyordu, sanki içinde çok tanıdık olması gereken muazzam enerji yok olmuştu.
Görüşünün kenarında olması gereken hologram.
Envanter.
Topladığı pek çok ekipman parçası, değerli bir eşyası gibiydi. Tüm bu şeyleri düşündü ve onları çıkarmaya çalıştı, ama gerçekten hiçbir şey yoktu. Hepsi yok olmuş gibiydi, sanki hepsi geçici bir rüyaydı.
“Neden…? Neden…?”
Sanki o anın gerçekliğini kabullenemiyormuş gibi aptalca şeyler söylemeye devam etti. Vücudunu kontrol etmeye devam etti.
Vücudu pürüzsüzdü, sanki hiçbir şey çalışmamış gibiydi.
Hafif bir cübbe giymişti ve görünüşü kendi anılarıyla çelişiyordu.
Zihninde hala canlı olan anılar.
Bu beden o kadar tuhaftı ki, her şey geçici bir rüya gibiydi. Sanki…
Bu, o dünyaya ilk düştüğünde bulunduğu seviyeyle aynı değil miydi?
Ancak o zaman içinde bulunduğu alanı fark etti.
Burası kesinlikle hatırlamadığı, yabancı bir yerdi.
Çeşitli mobilya parçaları rafine görünüyordu ve değerleri, değerlerinin çok ötesinde görünüyordu.
Ve büyük bir odadaki eşyalar yersiz görünüyordu.
Masalar, sandalyeler, dolaplar, raflar, kapılar. Dolaplar. Bir klima. Bir bilgisayar… vb. ama tanıdık eşyaların arasında tanımadığı birkaç şey vardı.
Kocaman, yuvarlak, küre şeklinde bir nesne. İçinde bir kişilik yer vardı.
Sadece onlara bakabiliyor ve onları hissedebiliyordu.
Bu ‘gerçek’ti.
Oyun dünyası değil…
Tam anlamıyla.
“…Gerçeklik mi?”
Kendi kendine mırıldandı ve içeriyi tekrar kontrol etti.
Oda, oyundan o kadar iyi hatırladığı modern aletlerle doluydu ki hatırlamakta zorlandı.
Boş boş yanağını tutup gererken hissettiği acıyla yüzünü buruşturdu.
“…Gerçek hayat.”
Hayır.
O zaman bu bilinmeyen ev neydi ve bu beden şimdi neydi?
İçeride, tam boy, dik bir ayna. Çok tanıdık bir yansıma.
Bu kesinlikle kendi yarattığı ‘Rin’in yansımasıydı.
Yarattığı bir karakterin.
Yıllardır oyun dünyasında dolaşan Rin.
Bu yüzden yansımayı gördüğü anda onun kendisi olduğunu fark etti.
Kendisine dokunduğunu hissedebiliyordu ve yaptığını düşündüğü hareketleri tek tek taklit ederek yaptığı jestler sadece kendisinin yapabileceği hareketlerdi.
“…Bunu nasıl karşılamam gerekiyor?”
Sersemlemiş bir şekilde mırıldanarak yatağa yaslandı.
Yabancı bir mekânda çok tanıdık bir beden, yine de çok tanıdık.
Artık kabul etmesi gereken gerçek buydu.
Yorum